Szczery człowiek jako wróg publiczny numer jeden

Często jest tak w życiu, że człowiek, który jest szczery w stosunku do innych ludzi (często nawet na ich własną korzyść) uważany jest od razu za wroga. Nawet, jeśli jest się przyjaciółmi ze sporym stażem i zwrócisz komuś takiemu uwagę, to z miejsca zostajesz zepchnięty na drugi plan, bo jak to tak może być, że przyjaciel zwrócił mi uwagę, że nie jest po mojej stronie, co to w ogóle za przyjaciel, tak nie powinno być. Ten schemat dokładnie podobnie przebiega i powtarza się nawet w rodzinie. Wtedy oburzenie sięga zenitu, dochodzi do tego złość, a nawet obrażanie się.
Już nawet Platon mawiał, że "za największego wroga mają ludzie tego, kto mówi im prawdę". Czy to jest normalne? Dla mnie nie, bo przecież często jest tak, że przyjaciel czy ktoś nam równie bliski popełni jakiś afront albo zachowa się brzydko lub ktoś zachował się brzydko względem niego i wtedy mówimy mu, co o tym myślimy, bo chcemy dla niego dobrze, chcemy powiedzieć, jak my to widzimy oraz pomóc mu, a on odbiera to na swoją niekorzyść. Nie mam pojęcia, dlaczego tak jest, ciężko mi to zdzierżyć. Może chodzi o to, że ludzie nie lubią jak się im zwraca uwagę, chcą być uważani za super-hiper-fajnych lub nie znoszą ponosić porażek, a za takie coś uważają prawdę powiedzianą im prosto w oczy przez kogoś najczęściej im bliskiego.
Może warto jednak zastanowić się nad motywami osoby, która nam ją mówi? Może to dla naszego własnego dobra?A może lepiej w ogóle się nie odzywać, tylko czekać aż dana osoba sama przyjdzie do nas po radę?